[ Pobierz całość w formacie PDF ]

riet. Pani Abbington nie było.
- Wysłałem ludzi, żeby zajęli się tymi zbirami i odwiez
li
ich do Richmond - poinformował John - ale zastali pustą
piwnicÄ™. Teraz przeszukujÄ… okolicÄ™.
- Widocznie Edmund dotarł tam pierwszy - powiedziała
Caroline.
- ZakÅ‚ada pani, że to sprawka jej kuzyna, i chyba sÅ‚usz­
nie. Jednak nie ma na to dowodu. Dopóki nie dowiemy się
wiÄ™cej, nie powinniÅ›my rozpowiadać o tym zdarzeniu. Roz­
gÅ‚osiÅ‚em, że napadniÄ™to was na Å›cieżce nad rzekÄ…. Harriet za­
pewnia mnie, że nie mówiÅ‚a niczego ani sÅ‚użbie, ani pani Ab­
bington, a przede wszystkim nie wspomniała o pani kuzynie.
Wszyscy sądzą, że byli to włóczędzy. Czy pani komuś się
zwierzała?
- Tylko Maggie, ale ona jest dyskretna.
- To dobrze. Wobec tego sprawa zostaje między nami.
Harriet opowiedziała mi, co zaszło, zanim nadjechałem. -
Zaczerpnął tchu i mówił dalej:  Chciałbym dostać tych
dwóch w swoje ręce. Zwłaszcza Billy'ego. Zasłużył sobie na
to, co mu pani zrobiła.
- Nawet na więcej. Mogę teraz zdradzić Harriet, że wcale
nie byÅ‚am taka pewna szczęśliwego zakoÅ„czenia tej przy­
gody.
- Z
wiÄ™ta prawda. Dobrze, że nadjechaÅ‚em w odpowied­
niej chwili. - John dodał już spokojniej: - Zdziwiło mnie, że
damy chodzą bez opieki. Sądziłem, że zawsze jest w pobliżu
ktoś ze służby.
- Normalnie towarzyszyłby mi Joseph Bellerby, ale jak
pan wie, dałam mu wolne. Aż trudno wyrazić, jak bardzo mi
przykro, że naraziÅ‚am Harriet na niebezpieczeÅ„stwo. Gdy­
bym mogła przewidzieć...
- Harriet sama wie, że z
le postÄ…piÅ‚a, nie biorÄ…c z sobÄ… sta­
jennego albo jednego z lokajów. Więcej tego błędu nie popełni.
Caroline westchnęła. Ton Johna był wyjątkowo surowy.
NiewÄ…tpliwie przed jej przyjÅ›ciem udzieliÅ‚ córce reprymen­
dy. Miała tylko nadzieję, że nie zaszkodzi to odbudowującej
się między nimi więzi.
Harriet rozwiała jej niepokój.
- Nie popełnię, papo. Obiecuję. Za bardzo się bałam. Ale
to było też podniecające. Pani Duval jest taka sprytna.
- Taka sprytna, że omal przez niÄ… nie zginęłyÅ›cie! - burk­
nÄ…Å‚ John Ancroft.
- Przecież ona ciÄ™ uratowaÅ‚a. Ten drugi zbir mógÅ‚ ciÄ™ za­
bić, papo.
John spojrzał chłodno na Caroline, ale na wargach mimo
woli zaigrał mu uśmiech.
- Rzeczywiście, winien jestem pani podziękowanie.
Gdzie, u licha, nauczyła się pani takich sztuczek?
- W twardej szkole życia.
John zwrócił się do córki.
- Widzisz, Harriet, pani Duval ma pewne dość niezwykłe
umiejętności, ale nie chciałbym, żebyś próbowała ją w tym
naśladować, nawet jeśli budzą twój podziw. W londyńskim
towarzystwie niczego podobnego raczej potrzebować nie bÄ™­
dziesz...
- PowiedziaÅ‚am już paÅ„skiej córce - przerwaÅ‚a mu Caro­
line - że moja przeszÅ‚ość jest dość niechlubna. Mam nadzie­
jÄ™, że w odróżnieniu ode mnie Harriet nigdy nie bÄ™dzie mu­
siała samotnie walczyć o przeżycie.
John zerknął na nią zamyślony.
- Ciekaw jestem, czy kiedykolwiek poznam prawdziwÄ…
paniÄ… Duval - odrzekÅ‚. - WyglÄ…da na to, że wdowie przebra­
nie było tylko bardzo powierzchowną warstwą.
- Niedorzeczność. Powiedziałam panu, że jestem teraz
przyzwoitą kobietą. - Caroline uśmiechnęła się do Harriet.
- Jak na początek znakomicie dałaś sobie radę. Ale pamiętaj
o tym, co powiedziaÅ‚am ci tam, w piwnicy. Po ucieczce z do­
mu bardzo szybko pożałowałam tego kroku. Ty na pewno
nigdy nie będziesz taka nierozsądna. Musisz teraz zapomnieć
o całej tej historii i skupić się na tym, co dla ciebie ważne.
Na przykład na debiucie. Chwilowo masz do zdobycia inne,
zresztÄ… caÅ‚kiem przyjemne umiejÄ™tnoÅ›ci. Czy potrafisz taÅ„­
czyć walca?
Przemowa wywarÅ‚a zamierzony skutek. Panna uÅ›miech­
nęła się promiennie.
- Och, czy może mnie pani nauczyć? Proszę, droga pani
Duval!
Caroline wybuchnęła śmiechem.
- Chciałabym. Musiałabyś być pilną uczennicą, bo nie
zabawiÄ™ tutaj dÅ‚ugo. W każdym razie jeÅ›li twój ojciec pozwo­
li, to pokażę ci pierwsze kroki.
- Mogę nauczyć cię reszty - dodał obojętnie John.
Gdy obie spojrzaÅ‚y na niego zdumione, on również par­
sknął śmiechem.
- Skąd u obu pań przeświadczenie, że nie umiem tańczyć
walca? Czyżbym wydawał się aż takim nudziarzem? Moje
drogie damy, u Wellingtona w sztabie nie utrzyma siÄ™ nikt,
kto nie potrafi tańczyć walca. Jaśnie oświecony książę ceni
sobie bale ponad wszystko.
- Och, musisz mnie nauczyć, papo! Ty i pani Duval, ra­
zem. A może... może wydamy przyjÄ™cie? PowinniÅ›my ucz­
cić twój powrót.
- Czy to jest warte uczczenia?
Harriet spłoniła się.
- Tak myÅ›lÄ™, papo - powiedziaÅ‚a nieÅ›miaÅ‚o. - Chyba bar­
dzo się myliłam co do ciebie.
- Oboje popełniliśmy błędy, dziecko - rzekł z powagą
John i wyciÄ…gnÄ…Å‚ do niej rÄ™kÄ™. - Zacznijmy wszystko od po­
czÄ…tku.
Harriet położyła ojcu ręce na ramionach. Cmoknęła go
w policzek.
- Zaczynamy od przyjęcia? Od balu?
Roześmiał się.
- Może powinniÅ›my. Czemu nie? Marrick powinno po­
kazać klasę. Ale najpierw... - Spoważniał. - Wciąż mamy
do rozwiÄ…zania problem miÅ‚ego kuzyna pani Duval. - Zwró­
ciÅ‚ siÄ™ do Caroline. - Trzeba przywoÅ‚ać go do porzÄ…dku. Oso­
biście jednak wołałbym uniknąć skandalu. A pani?
- Ja też. Szczególnie że mogłoby to odbić się również na
pańskiej osobie. Tylko jak do niego nie dopuścić?
- Zobaczymy. Jeśli uda mi się znalez
ć pani kuzyna, to
myślę, że zdołam go przekonać, żeby raz na zawsze zostawił
panią w spokoju. Zwłaszcza jeśli zrozumie, że jego wysiłki
niczemu nie służą.
- Jak pan chce tego dokonać?
- Mam swoje sposoby. - Harriet wciąż stała obok niego.
Objął ją wpół i przyciągnął do siebie. - Edmund Willoughby
napadł moją córkę, więc wystąpił przeciwko mnie osobiście.
Dlatego muszę wyrównać z nim rachunki. Może pani o nim
zapomnieć, Caroline.
- To zabrzmiaÅ‚o zÅ‚owróżbnie. Czyżby zamierzaÅ‚ pan usu­
nąć go z tego padołu?
- Zobaczymy. Pewnie nie. DopilnujÄ™ jednak, żeby wra­
cając w popłochu na Jamajkę, myślał wyłącznie o zajęciu się
swojÄ… plantacjÄ… czy co tam ma. Wystarczy? A może woli pa­
ni, żebym wysłał go na inną wyspę?
- MyÅ›lÄ™, że może być Jamajka. JeÅ›li nie bÄ™dzie go ku­
sić...
- Skarb pani dziadka?
- Właśnie. Jeśli zniknie ta pokusa, kuzyn da mi spokój
raz na zawsze. Nawet kiedy wrócę.
Zapadło krótkie milczenie.
- Na Jamajkę? - spytał w końcu John. - Nie sądziłem...
Kiedy zamierza pani wrócić?
- Przede wszystkim muszę dotrzeć do High Hutton.
.- Tak, wiem. A potem?
- Najpierw pewnie odbÄ™dÄ™ maÅ‚Ä… podróż. Może spÄ™dzÄ™ se­
zon w Londynie. W końcu wrócę na Jamajkę. Tam jest mój
dom.
- Naturalnie. - Znów zapadło milczenie. - Naturalnie! -
John siÄ™ ożywiÅ‚. - Zgadza siÄ™ pani zostawić wszystko w mo­
ich rękach? [ Pobierz całość w formacie PDF ]