[ Pobierz całość w formacie PDF ]

mowę i w duchu wciąż powtarzała ją sobie od początku do końca, przy czym
ogarniało ją coraz większe wzruszenie. Ale kiedy punktualnie o czwartej na
progu jej pokoju stanęła Heima ze wstydliwie spuszczonymi oczami i
zarumienionymi policzkami, wszystkie plany Milci zwiÄ…zane z
przemówieniem wzięły w łeb. Ze szlochem przygarnęła ją w swoje ramiona i
wśród serdecznych łez radości i wzruszenia, nie mogła nic więcej wykrztusić
jak tylko:
- Moje kochane dziecko, moja najdroższa córeczka, moja Heima...
Panna Olfers nie opierała się temu nader życzliwemu przyjęciu i bez słów
patrzyła tylko także lekko wilgotnymi oczami na rozemocjonowaną twarz
miłej, starszej pani.
Ale Heinz zarządził szybki koniec tych czułości.
- A teraz znikaj, Milciu. Jeszcze nikt cię nie upoważnił, byś odgrywała tu
dobrotliwą teściową. Wszystko zależy teraz od Feliksa. Zaraz tu
przyprowadzÄ™. BÄ…dz
dzielna, moja szwagierko. Słyszysz już bicie kościelnych
dzwonów? Oto nadeszła godzina szczęścia!
Heima uśmiechnęła się do niego i kiwnęła głową na znak, że jest gotowa
zmierzyć się z losem. Milcia dodała jej odwagi jeszcze jednym pocałunkiem i
zniknęła w sąsiednim pokoju. Heinz wyszedł na korytarz, podniósł słuchawkę
i połączył się z Feliksem, który pracował na dole.
- Mały, wyjdz
szybko na górę!
- Czy to aż takie pilne? - spytał zaskoczony Feliks.
- Bardzo! Chodz
szybko! - I został na korytarzu, czekając na brata.
- O co chodzi, Heinz? - spytał Feliks jeszcze na schodach. Heinz złapał go
za ramiona.
- Wejdz
do salonu, bratku. Jest tam ktoś, kto nie może się już doczekać,
byś wreszcie zadał pewne pytanie. Powodzenia, mały! Wyduś to z siebie w
końcu! - I otworzywszy drzwi wepchnął oszołomionego Feliksa do środka.
Następnie zamknął je starannie i mruknął pod nosem:
- Jeżeli nie wyjdzie stamtąd jako szczęśliwy narzeczony, to nikt mu już nie
pomoże.
Feliks stanął jak wryty na progu i wybałuszył oczy na Helmę, która cała w
rumieńcach stała na środku salonu.
- Helmo! - wyszeptał, jakby w obawie, że okrzyk mógłby ją spłoszyć.
Odwaga i męstwo starczyły jej tylko do tej chwili. Zakryła twarz i jak mała
dziewczynka zaczęła płakać.
W mgnieniu oka Feliks znalazł się przy niej. Widok kobiecych łez wyrwał
go z odrętwienia, a jej bezradność wyzwoliła w nim odwagę. Delikatnie
odsłonił jej twarz.
- Helmo, kochana... pani tutaj? To pani czeka na moje pytanie? NaprawdÄ™
wolno mi je zadać? Helmo, czy chce pani zostać moją żoną?
Uśmiechnęła się przez łzy szczęścia i odrzekła:
- Tak, chcÄ™.
Przycisnął ją do siebie z całej siły i zaczął całować. Nagle słowa stały się
im zupełnie niepotrzebne. Jeszcze tylko raz zapytał:
- Czy naprawdę mnie kochasz, Helmo? Wtuliła się w jego ramiona.
- Czy przyszłabym tu, gdyby było inaczej? - odpowiedziała pytaniem.
Musiała mu opowiedzieć o wszystkim, co stało się bez jego wiedzy. Trwało to
bardzo długo, aż w końcu Heinz otworzył drzwi i zakomunikował:
- No dzieci, pora przedstawić się Milci. Już nie może spokojnie usiedzieć.
Chce koniecznie zobaczyć młodą parę.
I znowu łzom wzruszenia, okrzykom i westchnieniom nie było końca.
Nawet Heinz musiał zebrać całe swoje poczucie humoru, by nie zalać się
łzami. Niezwłocznie zawołano Karola i Roberta. Obaj potraktowali Helmę z
równą życzliwością. Ojciec uznał, że najważniejszą sprawą jest, by Feliks
czuł się szczęśliwy.
Ujrzawszy Helmę w gronie rodziny, Robert z początku zachował
milczenie. Widząc akceptację ze strony rodziców, on także nie mógł głośno
wyrazić swoich wątpliwości. Uprzejmym tonem złożył jej gratulacje i
następnie wyciągnął rękę do Heinza, domniemanego narzeczonego. Ku
ogólnej wesołości, brat wykręcił mu ją i popchnął w stronę Feliksa.
- Trafiłeś pod fałszywy adres ze swoimi gratulacjami. Narzeczony stoi tam.
Robert zbaraniał.
- Ale mówiłeś przecież...
- %7łe Heima ma zostać twoją szwagierką, nic więcej. Kiedyś ci to może
wyjaśnię.
* * *
Od kilku dni Verze wolno było już wychodzić z łóżka. Kiedy Heima
wróciła do domu, chora siedziała na krześle, otulona szczelnie kocem. Panna
Olfers wciąż jeszcze miała zarumienione policzki i rozmarzony wzrok. Feliks
odprowadził ją aż pod drzwi i potrzebował bardzo dużo czasu na pożegnanie.
- Ależ długo cię nie było! - powiedziała Vera z lekkim wyrzutem. Heima
usiadła obok i wzięła ją za rękę.
- Wybacz mi, że kazałam ci czekać. Ale tym razem naprawdę nie mogłam
się pospieszyć.
- Jesteś cała spocona. Pewnie biegłaś?
- Słońce świeci tak mocno i... ach, Vero, tak bardzo chciałabym ci coś
powiedzieć, ale równocześnie boję się zdradzić ci, co dzieje się teraz w moim
sercu.
Vera uśmiechnęła się melancholijnie. Jej twarz nabrała całkiem nowego
uroku.
- Zupełnie cię nie rozumiem. Czy nie zasługuję, byś obdarzyła mnie
podobnym zaufaniem?
- Oczywiście, że zasługujesz. Obawiam się tylko, że mogłabym cię
zasmucić.
- Czy to, co chcesz mi powiedzieć, jest smutne?
- Dla mnie to bardzo radosne, urzekająco piękne. Ale po co mam ci
opowiadać o moim szczęściu, kiedy ty jesteś pogrążona w rozpaczy?
Vera podparła w zamyśleniu głowę.
- Myślisz, że nie mogłabym znieść myśli o cudzym szczęściu, kiedy sama [ Pobierz całość w formacie PDF ]